Wednesday, February 08, 2006

femke halsema, polulatiedynamica, earth watchers, koken

Enkele opvallende uitspraken van lijsttrekker Femke Halsema in de reportage van Netwerk deze week: "Zachtheid is een belangrijke politieke waarde" en "Vrouw zijn is iets om trots op te zijn, dat hoef je niet te verbergen om macht te verzamelen".

Populatiedynamica: de genensamenstelling in een populatie oftewel groep kan enorm verschuiven onder een schijnbaar lichte externe "druk". Er zijn slechts vijf generaties nodig om uit een groep van 50 wilde vossen tamme vossen te kweken, door streng te selecteren op tamheid voor de volgende generatie. Sinds de aanvang van het patriarchaat, laten we zeggen 1000 voor christus (ja dat is aan debat onderhevig) is er een druk geweest op het vertonen van bepaalde eigenschappen bij vrouwen: dominant gedrag was ongewenst, onafhankelijkheid ook, noem ze maar op. Als je aanneemt dat er ongeveer om de 20 jaar een nieuwe generatie start, dus vijf generaties per eeuw, dan heb je in 3000 jaar patriarchaat dus zo'n 1500 generaties gehad waarin geselecteerd is in voor het patriarchaat gewenste eigenschappen. Lillith stelt wij vandaag de dag het produkt zijn van deze genenselektie, en zonder te willen beweren dat er evolutie heeft plaatsgevonden, beweert Lillith dat er bepaalde , voor een patriarchaat ongwenselijke vrouwelijke kwaliteiten naar de uithoeken van onze vrouwelijke populatie verdwenen zijn.

Earth watchers: het idee dat met vrouwelijkhe principes als: "alle kleine beetjes helpen" en "wat ik hier en nu doe maakt alles uit" veel meer bereikt kan worden dan gedacht wordt. Weight watchers, een voornamelijk vrouwelijke organisatie, werkt met een puntensysteem wat het vrouwelijke idee van zuinigheid hanteert: (zuinigheid, ook al zo'n woord met een negatieve, onhippe bijsmaak) bezuinig wat hier en daar en je bereikt je resultaat: minder gewicht. Het achterliggende idee is dat alle kleine beetjes helpen, en het daarachter liggende idee is dat er een probleem is dat opgelost kan worden en dat het dus zin heeft om met al die kleine beetjes bezig te zijn. Ieder gigantisch project is altijd een aneenschakeling van duizenden kleine keuzes, met in het achterhoofd het gewenste resultaat. Als je deze principes gaat toepassen op planeetbehoud, en planeetverfraaiing, dan kom je erop dat alle keuzes die je van minuut tot minuut maakt, een enorme impact hebben op het uiteindelijke resultaat. Persoonlijke zuinigheid met de planeet is een enorme kracht. Op die manier is een voor mannelijkheidsdenken krachteloze kleine input een enorme vrouwelijke kracht.

2 comments:

Anonymous said...

Hoi Lillith ik reageer even op de uitzending van 7 februari die op je site staat.
Ik ben een man (Hans) 49 jaar, getrouwd vader van 7 kinderen.
de laatste jaren ben ik voor mijn gevoel vastgelopen in mijn ontwikkeling. Daarom ging ik op zoek naar een nieuwe manier om tegen het leven aan te kijken want dan zou ik kunnen groeien.
Zo kwam ik jouw site tegen omdat ik toevallig eens op een woensdagmorgen thuis was en kon luisteren.
En nu op je site vindt ik die ene uitzending die me inspireert om op je voorstel in te gaan en eens iets te schrijven over vrouwelijke kracht en hoe ik wordt tegengewerkt om die tot ontwikkeling te brengen.
Mijn gezin begrijpt nauwelijks waar ik me druk om maak. Ik heb toch geen burn-out dus hoezo vastgelopen?
Nou dat is dus een gevoel en dat kan ik dus niet in woorden uitleggen.
Maar laatst vroeg ik voor mijn verjaardag aan een van de oudste kinderen als cadeautje klei.
Daar heb ik jaren niks meer mee gedaan en dat leek me leuk.
Eens kijken of ik gevoelens in vormen kan omzetten.
Ze vond het leuk om dat te geven maar toen ik dat cadeautje kreeg zat het huis vol visiete die vroeg 'hoezo klei'?
Ik heb toen precies gezegd waar het op stond.
Geen smoesjes maar wat ik er echt mee wilde doen.
Geen vaasjes maken dus maar echt proberen gevoel in vorm om te zetten.
Mijn kinderen reageerden helaas heel negatief.
Nou zou je kunnen zeggen dat ik mijn tong wel had willen afbijten want het doet best een beetje zeer dat je eigen kinderen je niet begrijpen.
Maar toch was er ook iets in me dat in opstand kwam.
Ik mag toch zeker wel zeggen wat ik voel!
Echt spijt heb ik dus niet.
Ze moeten me maar nemen zoals ik ben. Een soort emancipatie denk ik.
Maar ik dank je wel voor de duwtjes die je me via je site geeft. En je bent gelukkig niet de enige.
Weet je wat zo leuk is? Dat je helemaal niet een professionele gelikte uitzending neer zet.

Misschien krijg je niet zoveel post van mannen maar ik hoop toch dat je vol zult houden.
En vraag die Willem de Ridder eens of hij je uitzendingen niet 's avonds kan herhalen?
Ik ben zelf niet zo handig met chat-programma's mede doordat ik blind ben en dus met hulpmiddelen moet werken, maar ik zal ook eens kijken of ik hem kan mailen.

Nou veel succes
Hans

Anonymous said...

Hoi Lillith ik reageer even op de uitzending van 7 februari die op je site staat.
Ik ben een man (Hans) 49 jaar, getrouwd vader van 7 kinderen.
de laatste jaren ben ik voor mijn gevoel vastgelopen in mijn ontwikkeling. Daarom ging ik op zoek naar een nieuwe manier om tegen het leven aan te kijken want dan zou ik kunnen groeien.
Zo kwam ik jouw site tegen omdat ik toevallig eens op een woensdagmorgen thuis was en kon luisteren.
En nu op je site vindt ik die ene uitzending die me inspireert om op je voorstel in te gaan en eens iets te schrijven over vrouwelijke kracht en hoe ik wordt tegengewerkt om die tot ontwikkeling te brengen.
Mijn gezin begrijpt nauwelijks waar ik me druk om maak. Ik heb toch geen burn-out dus hoezo vastgelopen?
Nou dat is dus een gevoel en dat kan ik dus niet in woorden uitleggen.
Maar laatst vroeg ik voor mijn verjaardag aan een van de oudste kinderen als cadeautje klei.
Daar heb ik jaren niks meer mee gedaan en dat leek me leuk.
Eens kijken of ik gevoelens in vormen kan omzetten.
Ze vond het leuk om dat te geven maar toen ik dat cadeautje kreeg zat het huis vol visiete die vroeg 'hoezo klei'?
Ik heb toen precies gezegd waar het op stond.
Geen smoesjes maar wat ik er echt mee wilde doen.
Geen vaasjes maken dus maar echt proberen gevoel in vorm om te zetten.
Mijn kinderen reageerden helaas heel negatief.
Nou zou je kunnen zeggen dat ik mijn tong wel had willen afbijten want het doet best een beetje zeer dat je eigen kinderen je niet begrijpen.
Maar toch was er ook iets in me dat in opstand kwam.
Ik mag toch zeker wel zeggen wat ik voel!
Echt spijt heb ik dus niet.
Ze moeten me maar nemen zoals ik ben. Een soort emancipatie denk ik.
Maar ik dank je wel voor de duwtjes die je me via je site geeft. En je bent gelukkig niet de enige.
Weet je wat zo leuk is? Dat je helemaal niet een professionele gelikte uitzending neer zet.

Misschien krijg je niet zoveel post van mannen maar ik hoop toch dat je vol zult houden.
En vraag die Willem de Ridder eens of hij je uitzendingen niet 's avonds kan herhalen?
Ik ben zelf niet zo handig met chat-programma's mede doordat ik blind ben en dus met hulpmiddelen moet werken, maar ik zal ook eens kijken of ik hem kan mailen.

Nou veel succes
Hans