Koken

Mannelijkheid en vrouwelijkheid hebben inherente waarden die niet voldoende tot ontwikeling komen. Als mannen de eigenwaarde van hun mannelijkheid niet kennen zoeken ze bewijs dat vrouwelijkheid dan wel minder is. We weten waar dat toe leidt.
Een onderzoek naar vrouwelijkheid en mannelijkheid komt uit op kleine houdingsverschillen ten opzichte van een onderwerp. We zoemen in op het onderwerp koken. In opgang de laatste tijd is moleculaire gastronomie. Hierbij wordt vooral gelet op de smaakervaring, die enorm verhevigd wordt door op een nieuwe manier naar voedselbereiding te kijken.
Ik stel in deze uitzending dat mannelijk koken op de smaakpieken is gericht. Mannelijk koken richt zich op de smaakbeleving op korte termijn, op bijzonderheid van gerechten. Vrouwelijk koken op duurzaam voeden: Iedere dag, voeding die met aandacht bereid is, met het oog op een duurzame optimale ontwikkeling van het lichaam.Vrouwelijk koken is gericht op de lichaamsbeleving op langere termijn. De smaak is geen kick maar het gevoel van bevrediging is wel heel groot. De grondstoffen zijn volop lokaal aanwezig.
Vrouwelijk koken, heeft een kracht die niet naar waarde wordt geschat. Tijdens het eten van zo'n maaltlijd kan de realiteitsbeleving veranderen, van een hopeloos universum naar het gevoel dat het leven toch wel heel mooi is. De kracht hiervan wordt niet herkend. Dit soort maaltijden kunnen je uit een depressie halen, net zo krachtig als antidepressiva.
Vormen van vrouwelijk koken zijn: traditioneel koken, met regelmatig terugkerende gerechten, macrobiotisch koken, bloedgroepdieten etc.
Samen rustig koken geeft ook een manier van met elkaar omgaan die heel verbindend en rustgevend is. De kracht hiervan wordt ook niet herkend.
In de maatschappij is te zien dat vrouwelijk koken verworpen is, ten tijde van de emancipatie van vrouwen. Het niet herkennen van de waarde van dit soort vrouwelijkheid heeft geleid tot massale problemen met overgewicht. De laatste tijd komt waardering voor duurzame gezonde voeding weer terug.
Bij het onderwaarderen voor vrouwelijk koken worden geen vraagtekens gezet. Rita Verdonk, minister van integratie, kookte met allochtonen als strategie voor integratie. Dit idee werd meteen afgedaan als belachelijk. Er bestaat een onbewuste collectieve houding dat zodra een strategie typisch vrouwelijk is, iedereen het erover eens is dat het een belachtelijke aanpak is. Dat moet herdacht worden. Samen koken is een van de minst bedreigende vormen van integreren, en de meest vreedzame, wezenlijke want verbonden met de eerste levensbehoefte. Politiek kan je dus weer eisen dat dit soort vrouwelijke strategieen meer naar waarde worden geschat. Ook dat op scholen het samenstellen van een duurzaam dieet in de praktijk moet worden onderwezen.