Kontakt, architectuur, ritme

Uitzending 7-12-2005

Weer een spannend, heerlijk uurtje Lillith. Niet een gewoon radioprogramma maar een brainstormsessie met een kopje koffie, wat boeken en jou natuurlijk.
Ik wil me vandaag bezig houden met het boek van Harald Jordan, getiteld: Het creeeren van krachtruimten. Interessant vind ik, dat Jordan het woord kracht gebruikt bij ruimte en vrouwelijkheid associeert met kracht. Kennelijk is hij een man die niet bang is om zijn vrouwelijkheid te gebruiken.
Jordan heeft een hoofdstuk gewijd aan vrouwelijkheid en architektuur. Hij weet veel meer over vrouwelijkheid dan ik. Ik zelf geef er wel de voorkeur aan om vrouwelijkheid steeds weer opnieuw te ontdekken, in het nu. Maar het is leerzaam om te kijken wat anderen erover bedacht hebben.

Ik ben tussendoor ook benieuwd naar de ideeen die luisteraar Dreadrat over vrouwelijkeid heeft. Dreadrat zegt dat kunstenaars vaak vrouwelijke eigenschappen hebben. Ik vraag me hoe dat komt. Ik kan vaak goed met kunstenaars opschieten omdat kunstenaars meer in kontakt staan met zichzelf. Is dat dan een vrouwelijke eigenschap? Zou kunnen. Ik sprak afgelopen weekend een militair, die misschien uitgezonden wordt naar Afganistan. Hij kon zich losmaken van zichzelf door grapjes te maken over het doden van mensen, en daardoor mensen doden. Het leger is een typisch mannelijke organisatie, en mannelijkheid heeft kennelijk wel iets te maken met je kunnen losmaken van jezelf.

Als pratend kom ik op het idee van een Universiteit via vrouwelijke evolutiepatronen, waarbij een van de gidsende eigenschappen het inkontakt staan met jezelf is. Dit in tegenstelling tot universiteiten waar je je juist moet losmaken van je gevoel en jezelf, en je moet richten op je rationele vaardigheden.
Klinkt dat krankzinnig? Dat komt omdat we zo mannelijk georienteerd zijn. Alles wat vrouwelijk is is dan krankzinnig.
Ik weet niet wat er op een op vrouwelijke technologie gerichte universiteit gebeurt.
Dat weet je pas na een paar honderd jaar evolutie, zoals we hebben gehad met op mannelijkheid gerichte universiteiten.

Gericht op zijn, niet op brein. Creeeren van uit je zijn, niet vanuit je brein.

Jordan: vrouwelijkheid is tijdsbeleving. De kracht van tijd, rituelen, verandering. Het gaat meer om het wezenlijke, het proces, dan om het estetische en materiele.
Jordan lanceert het idee van helende tijden, tegenover het bekende idee van helende plaatsen.
Een heel nieuw concept: Als je je daarin zou gaan verdiepen zou je al een hele vakgroep op de vrouwelijk universiteit kunnen vullen.
Dreadrat lanceert het idee van Tipi's en yurts als vrouwelijke architektuur. Hij zegt dat er geen scherpe hoeken in zijn, en dat de energie er meer in circuleert. Lillith ervaart dat de energie meer spiraalt.

Kelten stonden negatief tegenover het vastleggen van de realiteit in door middel van schrift. Er werd altijd beweerd dat de "beschaving" pas begon toen het schrift uitgevonden was. Dat wil zeggen: de MANNELIJKE beschaving begon toen. Innerlijke kennis van de kelten kon niet door een uiterlijke vorm kenbaar gemaakt worden. Dus deze innerlijke kennis cultuur is vrouwelijk

Jordan stelt dat nomadische culturen vrouwelijk zijn, en zodra men op een plek blijft wordt de cultuur partiarchaal.
Dreadrat citeert Descarter: "ik denk dus ik ben". Lillith poneert de vrouwelijke versie hiervan: IK VOEL DUS IK BEN.

Een reden dat de bouwkunde uit matriarchale culturen zich niet heeft kunnen manifesteren is ook, dat het vrouwelijkeeen kunst van rituelen en daarmee tijdsgebonden gebeutenissen impliceert die zich niet in (statische, tijdloze) gebouwen laat uitdrukken.
In het leren apprecieren van ritme en dat toepassen in architectuur ligt een enorme mogelijkheid om verder te ontwikkelen.
Op wat voor manier vind je ritme in architektuur terug? BV Stonehenge. Voor vrouwelijk bouwen is veel tijd nodig. Moet zintuigelijke, inzichtelijke brug maken tussen schets en gebouw.
Dus veel meer tijd nodig om te bouwen. Dat lijkt absurd. Maar alles wat vrouwelijkheid uitdrukt lijkt absurd in een mannelijk georienteerde cultuur.